Było dla mnie sprawą naturalną, że pierwszy produkt Ursa Nova będzie związany z lasem. Tam przecież znajduje się jej naturalne środowisko i źródło mocy.

Powietrze lasu jest oczyszczające i uzdrawiające dzięki unoszącej się w nim woni olejków eterycznych. Ich szczególnym źródłem są drzewa iglaste, choć również bardzo pozytywnie działają na nas gatunki liściaste, np. brzoza łagodzi stany depresyjne, dąb poprawia krążenie a kasztanowiec poprawia samopoczucie. Drzewa iglaste mają przede wszystkim właściwości antyseptyczne oraz poprawiają pracę naszego układu oddechowego.

Królową lasu jest cudowne drzewo – sosna.

Sosna kocha słońce i czerpie z niego życiodajną energię, którą potem dzieli się z innymi. Jest to drzewo dla przemęczonych i zestresowanych.

Wieczorem, kiedy las spowity jest mrokiem, sosnowe pnie lśnią tajemniczym blaskiem. Ta zdolność przyciągania światła sprawiała, że sosna traktowana była jako święte drzewo. Druidzi w najkrótszym dniu roku, 22 grudnia, palili wielkie stosy, by namówić Słońce do powrotu, Skandynawowie dekorowali sosnę lśniącymi przedmiotami, zapraszając boskie światło. W Chinach święty ceremoniał parzenia herbaty odbywa się właśnie pod sosnami, a Indianie Hopi wierzą, że jej żywica chroni przed złymi mocami.
Sosna, podobnie jak inne gatunki iglaste nie znosi zanieczyszczonego powietrza. Jeśli zatem jesteś na etapie rozeznawania swojego miejsca do życia, zobacz się czy w pobliżu dobrze się mają te drzewa. Przebywając pod sosnami odzyskujemy witalność, bo światło skumulowane w korze budzi w nas uśpioną energię, pomaga wyzwolić się z depresji. Osobom przepracowanym i zestresowanym pomaga w pozbyciu się złych myśli, bo głęboko dotlenia organizm, rozjaśniając przy tym umysł. Przytulenie się do jej kory harmonizuje organizm, pozwala odzyskać równowagę, wyciszyć gniew, wyraźnie poprawia nastrój.
Drzewa, które najlepiej na nas wpływają wybieramy intuicyjnie. Zauważ, do których Cię coś przyciąga, jakie gatunki sadzisz w swoim ogrodzie lub jakie miejsca najchętniej wybierasz na swoje spacery…

Sosnowy zagajnik to integralna część mojego dzieciństwa. Mieszkaliśmy w małej podmiejskiej wsi należącej do najbardziej zalesionego województwa w kraju. Od zawsze był to dla mnie powód do dumy.

Rodzice posiadali ziemię, z której część stanowiło pole, a resztę obsadzili sadzonkami sosen. Drzewa rosły wraz ze mną i tworzyły magiczne miejsce niczym nieograniczonych zabaw z przyjaciółmi z sąsiedztwa, spotkań samej ze sobą (już wtedy je lubiłam), a nawet pierwszych potajemnych schadzek…. W naturalny sposób każdy sukces, uniesienie czy porażkę dzieliłam z drzewami idąc do lasu. Tam znajdowałam ukojenie dla rozedrganego serca i chcącej czegoś więcej Duszy…

Po latach rodzice sprzedali tamten teren, a pieniądze z transakcji przeznaczyli na moje usamodzielnienie się. Kupiłam mieszkanie w mieście. Jednak nie zagrzałam w nim długo miejsca. Kilka lat spędziłam podróżując po świecie w poszukiwaniu swojego miejsca i siebie samej; mieszkanie wynajęłam.

Dziś od kilkunastu lat znów mieszkam w pobliżu lasu. Jest trochę inny, więcej w nim dębów i buków ale sosny wciąż niepodzielnie królują.

Wiąże mnie z lasem niewidzialna nić, a każde dłuższe rozstanie kończy się ogromną radością powrotu.

Las to tlen, las to przykład różnorodności form życia, naturalnych rytmów przyrody, powtarzalności cyklów oraz ciągłości istnienia nawet, gdy na pozór wszystko wydaje się uśpione lub martwe. Las uczy mnie szacunku do praw natury, którym żadne ludzkie sztuczne twory nigdy nie dorównają.

Dziękuję Ci, że doczytałaś do końca.

A teraz mała niespodzianka.